قدم به قدم برکت

گزارشی از آثار و برکات پیاده روی اربعین

قدم به قدم برکت

درست از نیمه ماه محرم که می گذریم، فکر و خیال عاشقان اباعبدلله تنها یک چیز می شود؛ اربعین و کربلا.

عده ای در تدارک روادید و گذرنامه و عده ای هم در تدارک پذیرایی از زائران پیاده. کوچک و بزرگ و زن و مرد هم نمی شناسد. قطره قطره جمع می شوند و وانگهی به اقیانوسی با بیش از 20 میلیون زائر تبدیل می شوند. آنهایی که رفته اند می گویند از هر قوم و ملیتی، از اروپا گرفته تا افریقا و شرق آسیا، میتوان زائر پیدا کرد. همه می آیند تا خودشان را همراه با قافله زینب (ع) به کربلا برسانند. تمام سختی ها و دشواری ها و خطرات به جان خریده می شود. اما  گذشته از این، بزرگترین تجمع انسانی دنیا، بدون شک می تواند آثار و برکات بسیاری هم برای شیعیان به همراه داشته باشد.

اربعین مانور روز ظهور است

سید داوود یکی از افرادی است که سال گذشته عاشورا و اربعین زائر کربلا بوده است. او امسال نیز در تدارک سفر کربلاست. مدیرعامل شرکتی کامپیوتری است، اما بعدازظهرها تمام وقتش را برای فراهم آوردن شرایط سفر برای خود و دوستانش در نظر گرفته است. آنچه در اربعین اتفاق می افتد را باور کردنی نمی داند و اعتقاد دارد آدم باید برود و ببیند تا باور کند. او درباره آثار و برکات پیاده روی و زیارت اربعین می گوید:"گردهمایی بیش از 20 میلیون شیعه در اربعین حسینی، به نوعی نمایانگر مانور ظهور است که شیعیان جمع می شوند و به ندای امام عصر (عج) لبیک می گویند."

از برکت امام حسین (ع)، چیزی کم نمی آید

پیش از این تصور می کردم پیاده روی اربعین تنها چند سال است که به این شکل انجام می شود. اما صحبت با جمعه عبدلله نظرم را عوض می کند. او که 57 ساله و اهل بغداد است می گوید حتی در زمان صدام هم پیاده به کربلا رفته است:"در زمان صدام کسی اجازه پیاده روی برای اربعین به کربلا را

مدرنیته و سنت‌ها؛ تقابلی در کار نیست

شاید شنیدن یا دیدن کلمه "جیوگی"، برای شما هم علامت هایی از سوال و تعجب ایجاد کند که چیست و به چه معناست. "جیوگی" برنامه ای است از شبکه دو سیما. برنامه ای آنقدر متفاوت که در اولین دیدار با آن، با تمام کم حوصلگی ها و کارهای متعدد، پای آن مینشینم و آن را تا انتها میبینم.

گروهی دور هم جمع شده اند. با تفکرات متفاوت و گرایش های مختلف. حتا با ظواهر ناهمگن با هم و البته همگی استاندارد. نشسته اند روی صندلی های مکعب شکل مقابل دوربین. فکر میکنند و حرف میزنند و بحث میکنند. یکی نظرش را میگوید و دیگری نظریه اش را رد میکند. آن یکی در دفاع از او سخن میگوید و بعد آن یکی موضع سختی در مقابلش میگیرد. تا بحث بالا نگرفته، مجری قضیه را فیصله میدهد و مدیریت بحث را دست میگیرد. گاهی با آیتمی در میان برنامه و گاهی با یک سوال یا فرستادن نوبت برای شخصی دیگر. همه هم توجیه اند که برنامه تلویزیونی است و فقط باید بحث کنند و نظرشان را بگویند و تلاش کنند برای اثبات آن. همان چیزی که به آن معتقدند. و بعد از آن، این مخاطبین هستند که تصمیم میگیرند کدام نظر را بپذیرند.

بحث دیشبشان مدرنیته و سنت ها بود. هر کس نظر خودش را میگفت. یکی در تأیید و دیگری در رد آن. جای من نه خالی. اما نظر که داریم..

مدرنیته و سنت را نمیتوان مطلق به حساب آورد. یعنی نمیشود گفت مدرنیته تنها و یا تنها سنت ها. باید تلفیقی از این دو وجود داشته باشد. مثلا خود من؛ به شدت به سنت ها علاقه مندم. برای مثال: قرمه سبزی را به پیتزا ترجیح میدهم. هر چند هیچ چیز جای دیزی را نمیگیرد. روحم با ورزش باستانی به پرواز در می‌آید. موسیقی سنتی را بیشتر از نوع پاپش میپسندم. لباسی که میپوشم لباسی معمولی است. همین پیراهن ساده را به تمام لباسهایی که ماه به ماه و سال به سال مد میشوند ترجیح میدهم. معماری سنتی هم که دیگر هیچ.. اما از آن طرف گوشی همراه دارم. لپ تاپ دارم. دوربین دیجیتال هم دارم. ماشین سوار میشوم و خیلی چیزهای دیگر. اطرافم پر است از ابزارهای مدرن روز. آنها سنت ها بودند و اینها مدرنیته.

برای زندگی در دنیای امروز باید هر دو را داشت. آنی که فقط یکی را داشته باشد، برای زندگی در این دنیا، به مشکل میخورد. با مدرنیته شدن نمیتوان همه چیز را بدست آورد. انسانها اگر بخواهند فقط و فقط مدرنیته زندگی کنند، بعضی چیزها را باید از دست بدهند. بعضی چیزهایی که شاید برایشان گران تمام شود. اگر کسی هم بخواهد فقط سنتی زندگی کند، او هم چیزهای بیشماری را از دست خواهد داد.

سنت ها فرهنگ ما هستند و مدرنیته ابزار روز دنیا. باید هر دو را داشت. آنچه که مربوط به ابزار است باید مدرن باشد و آنچه که مربوط به فرهنگ باید سنت بماند. چرا که سنت برگرفته از آیین و دین ماست. و مشکل دقیقا همینجاست که عده ای مدرنیته بودن را در تغییر در سنتهای فرهنگی میدانند در کنار تغییر در ابزارهای سنتی. یعنی تغییر در آیین و دین. و این چیزی جز یک اشتباه تاریخی و فرهنگی بزرگ نخواهد بود.

هر کدام سرجای خودش باید باشد..