زیارت نرفته ها..

کوله بارم را جمع میکنم. ذکرهای شور حسین هم فضای اتاقم را پر کرده است. دقیقا همان حال و هوای قبل محرم است. اشتیاق رسیدن. آنجا محرم و اینجا.. کربلا..

اما تهِ تهِ تهِ دل، همان گرفتگی اول محرم هم هست. آنجا عزای محرم بود و اینجا عزای زیارت نرفته‌ها..

باید مثل زیارت خواسته اما نرفته ها باشی تا بفهمی.

آنها غبطه ما را میخورند و ما غبطه آنها

حال خوشی است حال زیارت نرفته‌ها..

بهتر از حتا، حال زیارت رفته‌ها..

هزار مرتبه شکر خدا که هست مشهد در انحصار زیارت نرفته‌ها

باب الحسین قسمت ماها که میرویم باب الرضا قرار زیارت نرفته‌ها

توی حال خوشتون ما رو هم دعا کنید..

پ ن:

سال گذشته حاج آقای پناهیان تعریف میکرد میخواسته بره کربلا. کار گره میخوره و نمیتونه بره و شب جمعه کربلا باشه. با اون حال میگه: "کاش امشب کربلا بودیم.."

فرداش یکی از رفقاش زنگ میزنه و میگه که خواب دیده شما رو توی کربلا

بعد حاج آقای پناهیان میگفت: "کاش هر شب جمعه آرزو میکردیم و میگفتیم کاش کربلا بودیم.."

حکایت سینما رفتن من

رفته بودم سینما فیلم "محمد رسول الله (ص)" رو ببینم

فیلم چند تا صحنه خاص برام داشت..

قحطی آب رو نشون میداد، من اشک میریختم..

پیامبر رو نشون میداد که به مردم قحطی دیده آب میداد، من اشک میریختم..

بچه ها رو نشون میداد که دستاشونو بسته بودند، من اشک میریختم..

همین دیگه..

ذهنمون منحرفه..

پرچم

ظهر تاسوعا بود. وسط حسینیه ایستاده بودیم و عزادارا رو راهنمایی میکردیم. من بودم و علی و سید حامد.

حامد از آخر حسینیه در حال اومدن بود و یه پارچه قرمز هم دستش.

به من که رسید آورد جلوی صورتم و گفت: "پرچم گنبده.."

شما باشید چی کار میکنید!؟

بعد هم با خودش برد. فقط داشتم به این فکر میکردم که ای کاش لحظاتی بیشتر طول میکشید..

پرچم گنبد حضرت عباس (ع) بود که دیشب آمده بود توی جلسه. هفته پیش شب جمعه هم پرچم گنبد امام حسین (ع) مهمون هیئت بود و صفای خاصی هم به مجلس داده بود. ولی من دستم به هیچ کدومشون نرسیده بود..

از آخر هم پرچم خودش رسید..

..........

برمشام جان دوباره بوی غم رسید

دیگه نوکرت به نقطه ی عدم رسید

من که به حرم نمیرسم خدا رو شکر

باز دوباره پرچم تو از حرم رسید